peltek peltek ular kendini
şehrin eteklerine soyunan dilim
tırmıklanmış dolunayın küf kokan yüzüne

mızraptır tenimde bir ayışığı melodisi
ve atlıyı yere çarpan kalbi umuda
prangalayan çağrı:

/unut gitsin
iç(in)e ait ne varsa
ki bir ayet gelsin
boşluğa boşluğa
daha boşluğa…/

unuttum
kanatlarında gecenin
saklambaç oynayan çocukları
ve tozlu çizmeleriyle orıent kavisler çizen
çobanyıldızını
ve bir parça üşüdüğünü istanbul

/soğukluğunla sarıl
hüznünle çoğalt
ibadetinle boğ beni/

…

ayet geldi
ve  g e c e  d a ğ ı l d ı …

imdat DEMİR